[reborn-yaoi-fiction] ONLY YOU : DinoxHiba

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีคำบรรยายฮะ  เพราะมันโดนแบนมารอบนึง  จะเหลืออารัยให้ท่านๆ อ่านกันล่ะนี่  เหลือแต่อารัยก้อไม่รุอยู่

อ่านๆกันไปล่ะกัน ^^....คอมเม้นพอเป็นพิธี

เนื้อเรื่อง

[ Reborn Yaoi Fiction :]   : ONLY    YOU    

 

 

[ Reason : Dino]

 

                อพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น

 

 หัวหน้าแก๊งคาบัคโรเน่มาเยี่ยมรุ่นน้องของตนที่ญี่ปุ่นและถือโอกาสมาดูงานที่นี่ด้วย แต่นอกเหนือจากนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไรได้แต่กบดานอยู่ที่บ้านพัก จะกลับก็กลับไม่ได้ อดีตอาจารย์ของเขาสั่งไว้ว่าให้ช่วยฝึกเจ้าศิษย์น้องของเขาก่อน ดีโน่นั่งเอามือเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง คิดเรื่องราวของชีวิตเขาเองต่างๆนานา ตั้งแต่ตอนอยู่ในปราสาทที่อิตาลี   ตอนที่ปู่ของเขาสละตำแหน่งให้ ตอนที่รีบอร์นก้าวเข้ามาเป็นอาจารย์ของเขา ตอนที่เขาได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าแก๊งเต็มตัว เขาเอง มีลูกน้องหลายร้อยคน แต่ ไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจในตัวเขาอย่างดี ดีโน่หลับตาถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

“ ไปหารีบอร์นดีกว่า”ดีโน่หยิบเสื้อโค๊ดขึ้นมาสวม แล้วบิดลูกบิดประตู แต่ก็หยุดความคิดเอาไว้

“ไม่เอาล่ะ ไปหาสึนะที่โรงเรียนดีกว่า ไปดูสิว่าว่าที่รุ่นที่สิบของวองโกเล่จะมีชีวิตยังไงตอนอยู่ที่โรงเรียน” ดีโน่พึมพำเบาๆ ยิ้มกริ่มปิดประตูออกจากอพาร์ทเม้นต์ไป

               

โรงเรียนมันธยมต้น นามิโมริ

                ดีโน่เดินตามทางเดินพลางส่องสายตาหาเจ้าเด็กที่เค้าอยากพบ แต่นี่มันเวลาเรียนอยู่นักเรียนทุกคนจึงอยู่ในห้องเป็นการง่ายที่เขาจะหาพบ ดีโน่มองเข้าไปในห้องทีละห้อง ไม่มองทางเดินที่เขาเดินอยู่จึงไปชนกับเด็กคนหนึ่ง ทำให้เอกสารของเด็กคนนั้นกระจัดกระจายทั่วพื้นทางเดิน 

“ขอโทษทีๆ พอดีชั้นไม่ได้มอง” ดีโน่ช่วยเด็กคนนั้นเก็บเอกสารบนทางเดิน แต่เด็กคนนั้นกลับหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ ทอนฟา?? ร่งสูงมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างหวั่นๆและสงสัย เด็กคนนั้นส่งสายตาอาฆาตมาจากดวงตาสีเทาจ้องมองมายังเขา   คิ้วที่ขมวดจนแทบติดกัน เส้นเลือดกระตุกอย่างเห็นได้ชัดที่ขมับข้างขวา   ดีโน่ทำหน้าไม่ถูกได้แต่ยิ้มแห้งๆให้

“นายทำชั้นเสียเวลามากเลยรู้ไม๊ ฉะนั้น ชดใช้เวลานั้นคืนมา!!!” ว่าแล้วเด็กคนนั้นก็ยกทอนฟาที่เตรียมไว้ฟาดเข้าที่หัวดีโน่อย่างแรง ดีโน่หัวคะมำหน้าฟาดพื้น

“โอ๊ย!!!! อะไรกันเนี่ยนาย....” ดีโน่เงยหย้าขึ้นม็พบว่าเด็กคนนั้นเดินไปไกลแล้ว

“อะไรกันวะเนี่ย...อุตส่าห์ช่วยเก็บ” ร่างสูงเดินกุมขมับบ่นพึมพำหาสึนะต่อไป

 

พักเที่ยงในห้อง 2-A โรงเรียนนามิโมริ

                ดีโน่ที่หาสึนะเจอแล้วนั่งอยู่ในห้องกินข้าวเที่ยงพร้อมกับพวกสึนะ สาวๆในห้องต่างซุบซิบกรี๊ดกร๊าดชายหนุ่มผมทองกันยกใหญ่ ดีโน่เองก็ได้ชื่อว่าหนุ่มรูปหล่อเหมือนกันนี่นา 

“วันนี้ชั้นโดนเด็กบ้าฟาดหัวมาด้วยล่ะ” ดีโน่เปิดประเด็นร้อนที่เขาเพิ่งเจอมาสดๆเมื่อซักครู่นี่เอง

“หือ??คนอย่างแกเนี่ยนะ โดนฟาดหัว”โกคุเทระนั่งขมวดคิ้วไม่พอใจที่ดีโน่มานั่งเลียบๆเคียงๆว่าที่เจ้านายเขา

“ใครเหรอครับคุณดีโน่?”สึนะเห็นทั้งสองเขม่นใส่กันมาพักหนึ่งแล้วพูดแทรกทำลายรังสีอำมหิตที่ทั้งคู่ปล่อยมา

“ไม่รู้สินะเด็กผู้ชายผมสีดำ ตาสีออกเทาๆ ใช้ทอนฟามาฟาดหัวชั้น”

“สมน้ำหน้า”โกคุเทระแขวะเบาๆ

“อ่า....ถ้างั้นคงจะเป็นกรรมการรักษาระเบียบฮิบาริ เคียวยะปีสามล่ะมั้ง หมอนั่นเป็นลูกยากูซ่า เรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าของเด็กโรงเรียนนามิฯเลยก็ว่าได้”ยามาโมโตะพูดแทรกออกมา

“ฮิบาริ เคียวยะ.....”ดีโน่พึมพำกับกับตัวเองเบาๆพลางยิ้มออกมา 

 

…………………………………………………………….

 

[ Reason : Hibari Kyoya ]

 

                --ชั้นไม่เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าใครคำพูดคำนี้มันตรึงในจิตใจของชั้นเสมอมา  ชั้นไม่ได้อยากเป็นหัวหน้าใคร แค่ต้องการในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาเท่านั้น แต่ดูเหมือนสิ่งที่ทำลงไปมันช่างสูญเปล่าและทำร้ายจิตใจตัวเองเหลือเกิน แค่ชั้นอยากทำให้โรงเรียนดูเรียบร้อยจึงออกตระเวนตรวจรอบโรงเรียนและลงโทษคนที่ทำผิดกฎ แต่คนทั่วไปคิดว่าชั้นทำร้ายเพื่อนนักเรียนด้วยกันเป็นว่าเล่น หากไม่ลงโทษแบบนี้สิโรงเรียนได้เละเทะไม่ผิดกับโจ๊กแน่ เพราะชั้นทำตัวแบบนี้ล่ะมั้ง จึงไม่มีใครอยากเข้าใกล้ชั้น เพื่อนซักคนยังไม่มี มีแต่คนที่ตั้งตัวเป็นลูกน้องแล้วตีสองหน้า ชั้นเองก็ไม่ได้ว่าอะไร อิมเมจของชั้นให้ไว้แบบนี้นี่ ทนเอาอีกสักปีเราก็ออกจากที่นี่แล้ว ต่อไปจะได้ไม่มีใครหวั่นเกรงขณะมาโรงเรียน แล้วโรงเรียนจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับชั้น แค่ที่นี่ ตอนนี้ มีชั้นอยู่ควบคุมตรงนี้ก็พอแล้วล่ะ แล้วจะมีใครที่จะเข้าใจจิตใจชั้นบ้างรึป่าวนะ ว่าความจริงแล้วชั้นต้องการอะไร  

ฮิบาริยืนเหม่อมองทองฟ้าริมทางเดินที่ไร้ซึ่งผู้คน วันนี้มีประชุมคณะอาจารย์บางส่วน เขาเองจึงไม่ต้องเรียน หากแต่ว่าต้องมาช่วยอาจารย์เท่านั้นเอง ตอนนี้ก็รอแต่ให้พวกอาจารย์ประชุมกันเสร็จแล้วไปรอส่งพวกคณะอาจารย์ที่มาจากที่อื่นเท่านั้น

“ขาดแค่เรา คงไม่ตายหรอกนะ” ฮิบาริที่เบื่อกับการรอคอยเป็นที่สุดพึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกจากจุดที่เขายืนตรงนั้น มุ่งหน้าตรงไปยังห้องรับแขกของโรงเรียนซึ่งตอนนี้เป็นห้องของกรรมการรักษาระเบียบเรียบร้อยแล้ว

ฮิบาริเข้าห้องไปเอาเอกสารกองโตที่วางอยู่บนโต๊ะ นี่เป็นงานของเขา ตรวจเอกสารบ้าๆบอๆ แล้วเอาส่งคืนอาจารย์ ฮิบาริยกเอกสารที่กองท่วมหัวอย่างทุลักทุเล ดีนะที่ตอนนี้เป็นช่วงที่กำลังเรียนอยู่ใครมาเห็นเขาในสภาพนี้คงหัวเราะหรือไม่ก็เวทนาแน่ ฮิบาริเดินคลำทางเพื่อไปยังห้องพักครูที่อยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก แต่มันก็ต้องผ่านห้องเรียนอีกหลายห้องเลยล่ะ   

ตุ๊บ!!!!   ชนกับบางอย่างเข้า ฮิบาริล้มลงเอกสารเกลื่อนกระจาย

----โอ๊ย!!ชนอะไรล่ะวะเนี่ย---ฮิบาริสบถในใจ นึกหวั่นเล็กน้อย เขาไม่อยากเจอพวกคนที่รู้จักเขา ถ้าเขาชนแบบนี้คงรีบแจ้นไปไม่ถูกทางแน่ แต่คนที่พบตรงหน้ากลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด

“ขอโทษทีๆ พอดีชั้นไม่ได้มอง”ชายหนุ่มผมทองหน้าตาดี ร่างสูง ก้มลงมาช่วยเก็บเอกสารอย่างเร่งรีบ เสียเวลาจริงๆ ยิ่งหงุดหงิดอยู่ ขอโทษนะขอระบายอารมณ์สักนิดเหอะ ไอ้หนุ่มดวงซวย ฮิบาริคิดพลางยกทอนฟาขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะทำหน้าสมจริงเกินไปหน่อยมั้ง ชายผมทองงตรงหน้ามองแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้  

“นายทำชั้นเสียเวลามากเลยรู้ไม๊ ฉะนั้น ชดใช้เวลานั้นคืนมา!!!” ฮิบาริหาข้ออ้างอยากอัดคน แล้วยกทอนฟาฟาดหัวคนตรงหน้าอย่างแรง แต่ดูเหมือนจะแรงไปหน่อยหัวหมอนั่นคะมำหน้าฟาดพื้นเลย ฮิบาริไม่อยากเสวนากับใครนานนักจึงรีบเก็บเอกสารแล้วสาวเท้าเดิบฉับๆๆๆออกไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินคำสบถออกมาจากคนดวงซวยนั่นบ้างแต่ช่างเหอะ ไม่สนใจเท่าไรหรอก แต่ทำไมเขาไม่กลัวเราเลย ไม่เหมือนกับท่าทีที่คนอื่นส่งมาให้เขา ฮิบาริได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจพร้อมความรู้สึกแปลกๆที่เขาไม่เคยได้รับมา

 

           

-------------------------------------------------------

หลังจากหมดคาบพักเที่ยงดีโน่ก็ขอตัวขึ้นไปบนดาดฟ้า กะจะไปนอนเล่นซะหน่อย ระหว่างที่เดินบนทางเดินก็พบกับเด็กคนเดิมอีกครั้ง คราวนี้เขายืนอยู่ที่หน้าห้องรับแขกของโรงเรียนนามิโมริ 

----เข้าไปทักซะหน่อย-----ดีโน่เดินยิ้มเข้าไปหมายจะทักเด็กคนนั้น สิ่งที่ได้รับแต่ไกลคือสายตาอาฆาตที่ส่งมาจากหางตาของคนตัวเล็กข้างหน้า

“ ไง....เมื่อกี้ทักทายได้เจ็บแสบมาเลยนะ”

“ไม่ใช่การทักทาย แต่เป็นการลงโทษที่เข้ามายุ่มย่ามกับชั้นและทำใช้ชั้นเสียเวลา”เด็กหนุ่มตอบตัดเพ้อ

“นายชื่ออะไร น่าสนใจดีนี่”ดีโน่เปลี่ยนเรื่องถึงแม้ว่าเขาจะรู้ชื่อเด็กคนนี้แล้ว เขาก็อยากจะเสวนากับคนตัวเล็กตรงหน้าอีก เพราะอะไรเหรอ? ถูกชะตามั้ง แต่คนตรงหน้าเหมือนจะไม่เล่นด้วยเลย

“ไม่จำเป็นต้องบอก ถ้านายอยากรู้นายล้มชั้นให้ได้ก่อนสิ แล้วชั้น...จะตอบคำถามนายทุกอย่างเลยเชียว”ฮิบาริกล่าวพลางยกทอนฟาขึ้นมา ดีโน่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีกลับไป

“ อะไรกันคิดว่าจะล้มชั้นได้อีกรอบงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่อีกรอบแต่นายจะไม่มีวันชนะชั้นหรอก”เด็กหนุ่มเผยยิ้มออกมาให้อีกคนเสียวสันหลังเล่น

----- ท่าทางจะเก่งน่าดู -----ดีโน่คิดในใจ เหงื่อไหลลงข้างแก้มเล็กน้อย  พลางคิดหาวิธีล้มคนตัวเล็กหมัดหนักตรงหน้า แต่แล้วก็ยิ้มกริ่มออกมาทำให้เด็กหนุ่มผมดำไม่พอใจอย่างมาก พุ่งตัวเอาทอนฟาฟาดเข้าที่ท้องแต่ ฟาดวืด ดีโน่หลบได้ หยิบแส้ประจำตัวเหวี่ยงเป็นบ่วงรัดคนตรงหน้าล้มลงอย่างง่ายดาย  ฮิบาริถึงกับถลึงตาตกใจ แต่แล้วก็ตีสีหน้าปกติ เหล่มองร่างสูงที่เดินมา

“โกงนี่”

“โกงตรงไหน นายบอกแค่ว่าถ้าล้มนายได้นายจะบอกชื่อให้ชั้นรู้”ดีโน่ยิ้มกว้างอย่างหน้าชื่นตาบาน เด็กหนุ่มดิ้นไม่หลุดกับคำพูดของคนตรงหน้าได้แต่ก้มหน้ารับความจริงไป

“ฮิบาริ เคียวยะ….ปล่อยชั้นได้รึยัง”

“ยัง....ชั้นยังอยากรู้เกี่ยวกับตัวนายอีกเยอะเลย แต่มานั่งคุยตรงทางเดินนี่มันออกจะแปลกซักหน่อย เราไปหาที่คุยกันดีกว่า”ดีโน่ยื่นข้อเสนอ

“จะไปทีไหนก็ไป ปล่อยชั้นก่อนสิ”ฮิบาริถอนหายใจเล็กน้อย หงุดหงิด

“ไม่ได้ๆ ถ้าชั้นปล่อยนายก็หนีชั้นน่ะสิ…ฮึบ” ดีโน่พูดพร้อมยกคนตัวเล็กขึ้นบ่า ตัวเล็กแบบนี้ทำอะไรได้สบายเลย  ดีโน่คิดแล้วยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปาก แบกคนตัวเล็กขึ้นไปบนดาดฟ้าฮิบาริดิ้นขลุกขลัก

“ จะพาชั้นไปไหน!!!”

“พอดีชั้นจะมานอนเล่นที่ดาดฟ้าน่ะ ก็เลยพานายขึ้นมาด้วย”ดีโน่ตอบอย่างอารมณ์ดี เมื่อมาถึงดาดฟ้าดีโน่ก็วางฮิบาริลงช้าๆแต่ยังไม่ได้แก้แส้ที่มัดไว้ออก

“จะถามอะไรก็รีบถามมาชั้นจะกลับบ้าน”

“กลับบ้าน?โดดเรียนเหรอนายน่ะ”ดีโน่เลิกคิ้วถามร่างเล็กที่โดนมัดอยู่ข้างๆ

“วันนี้คนที่เป็นกรรมการไม่มีเรียน แต่ต้องช่วยอาจารย์รับแขกเท่านั้น”ฮิบาริตอบโดยไม่มองคนข้างๆ ที่จริงแล้วเขาจะไม่ตอบคำถามพวกนี้ก็ได้ ไอ้เชือกแส้ที่มัดเขาอยู่ตรงนี้ใช่ว่าเขาจะแก้มันไม่ได้ แต่ออกจะยากซักหน่อยทั้นเอง สู้ตอบคำถามแล้วให้ไอ้หมอนี่แก้มัดสบายๆไม่ดีกว่าเหรอ

“แล้วนายล่ะชื่ออะไร” ฮิบาริถามกลับบ้าง

“ ตอนนี้นายยังไม่มีสิทธิถาม”ดีโน่สวนกลับ

“ชิ”ฮิบาริสบถอย่างไม่พอใจนัก  ดีโน่มองคนข้างๆอย่างพึงพอใจ อยากแกล้งให้มากกว่านี้จริงๆ

“ บ้านนายอยู่ที่ไหน”

“ไม่จำเป็นต้องบอก”

“นายมีแฟนยัง”

“ไม่จำเป็นต้องตอบ”

“ก็ได้....คำถามสุดท้าย...เพื่อนสนิทนายคือใคร” ฮิบารินิ่งอึ้งกับคำถามข้อสุดท้ายของดีโน่

“....เคียวยะ...”

“ใครใช้ให้นายมาเรียกชื่อชั้นห้วนๆแบบนี้”ฮิบาริหลบเลี่ยงไม่ยอมตอบคำถามข้อสุดท้ายของดีโน่ เพราะมันทำให้จิตใจของเขาเจ็บแปลบมากขึ้น เหมือนเสี้ยนหนามมาตำเป็นพันๆเล่ม

“คำตอบล่ะ...”ดีโน่ยังเซ้าซี้ไม่เลิก ฮิบาริเจ็บใจจนพูดไม่ออก

“นายไม่จำเป็นต้องรู้อะไรเกี่ยวกับตัวชั้นหรอก”ฮิบาริกัดฟันพูด เค้าอยากจะฆ่าคนตรงหน้าจริงๆซะแล้วสิทั้งๆที่คิดว่าคนๆนี้น่าจะเข้าใจอะไรเขามากกว่านี้ซะอีก เพราะเขาไม่มีทีท่ารังเกียจหรือกลัวอะไรเขาเลย อาจจะเป็นเพราะยังไม่รู้จักตัวเขาดีพอมั้ง

“.............ได้โปรด...ปล่อยชั้นทีเถอะ” ฮิบาริเอ่ยคำขอร้องครั้งแรกในชีวิตกับดีโน่ เขาไม่อยากจะเจอหน้าคนๆนี้อีก ทำไมน่ะเหรอ มันทำให้เขาเจ็บปวดน่ะสิ ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องที่เขาทึกทักไปเองว่าคนๆนี้จะเข้าใจ หรือว่าเรื่องอะไรนอกเหนือจากนี้กันแน่ ดีโน่ที่ได้ยินคำขอร้องจากคนตัวเล็กร้องขอออกมาถึงกับคิ้วชนกัน เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย ทำไมจู่ๆถึงเรียบร้อยอย่างนี้ล่ะ หรือว่าเขาพูดอะไรผิดไปรึเปล่า? แต่แล้วเขาก็จับจุดถูก ดีโน่นึกย้อนถึงเมื่อกลางวันที่พวกเขานั่งคุยกันเรื่องเด็กหนุ่มที่เอาทอนฟาฟาดหัวเขา 

 

/ คุณฮิบาริน่ะน่ากลัวจะตาย ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาหรอก /

/ หมอนั่นน่ะ เห็นเดินไปไหนมาไหนคนเดียวหรือไม่ก็มีลูกน้องคอยตามอยู่ห่างๆตลอดล่ะ /

/ ใครที่นั่งสุมหัวให้เห็นคุณฮิบาริแกก็ฟาดซะเรียบเลย /

/ ว่าแต่หมอนั่นมีเพื่อนรึป่าว ?/

/ ไม่มีหรอก ไม่เห็นมีใครเข้าไปยุ่งกับหมอนั่นหรอก อย่าไปสนใจเลย อยู่ห่างๆเข้าไว้จะดีกว่า จะโดนฟาดเมื่อไรยังไม่รู้เลย /

 

ดีโน่แก้มัดแส้ที่เขามัดฮิบาริเอาไว้  ฮิบาริกำลังทำท่าจะลุกหนีแต่ดีโน่กลับรวบตัวเอาไว้ได้เสียก่อน  ดีโน่จับฮิบารินั่งตักพร้อมรวบแขนฮิบาริเอาไว้ข้างหน้ากันคนที่เขาจับอยู่ยกทอนฟามาฟาดหัวเขาอีกรอบ

“ปล่อยนะเฟ้ย!!!...นายถามคำถามชั้นหมดแล้วนี่”

“.......อืมก็ไม่ได้อยากรู้อะไรอีกแล้วล่ะนะ ...แค่อยากจะขอโทษอะไรซักหน่อย”ดีโน่กระซิบที่หูฮิบาริ ลมหายใจของคนข้างหลังทำให้ฮิบาริหน้าแดงซ่านมายันหู

“ข...ขอโทษอะไร..ถ้าเป็นเรื่องที่ปะลองกันวันนี้...ชั้นเป็นคนเสนอเองนายไม่ผิดหรอก”

“เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่....แต่เรื่องที่จะขอโทษน่ะมันอีกเรื่องหนึ่ง” ดีโน่กอดคนตรงหน้าแน่นแต่แทนที่คนถูกกอดจะอึดอัดกลับรู้สึกอบอุ่นมากกว่า อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยได้รับความอบอุ่นนี่จากคนอื่นล่ะมั้ง ดีโน่ซบหน้าลงบนกลุ่มผมสีดำคลายกอดออกเล็กน้อยกลัวว่าคนที่กอดอยู่จะอึดอัด

“เรื่องอะไร”ฮิบาริถามกลับเสียงเบาแต่ไม่เย็นชาเหมือนกับทุกที

“ชั้นเขาใจนายเคียวยะ.....เข้าใจทุกอย่าง...ชั้นรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย…ชั้นขอโทษที่ถามอะไรที่ไม่ควรไป”

“......................นายไม่ผิดนี่”

“........ไม่หรอกชั้นรู้ว่านายเสียใจ”

“ คนอย่างชั้นไม่เคยเสียใจหรอก”

“นายหลอกคนอื่นได้แต่นายหลอกชั้นไม่ได้หรอกน่า!!”

“....................”

“...................ชั้นรักนาย เคียวยะ”ดีโน่กลั้นใจบอกความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นตั้งแต่เขาพบกับเด็กคนนี้ออกมา

“.....นายเพิ่งจะรู้จักกับชั้น นายไม่มีทางรักชั้นได้หรอก”

“ความรักไม่จำเป็นต้องใช้เวลาหรอกเคียวยะ นายเข้าใจผิดแล้ว มันอยู่ที่ความเข้าใจ นายรู้ตัวรึป่าวว่านายเข้าใจชั้นที่สุดเลย ”

“ ชั้นยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของนาย ไม่ได้พูดคุยกับนาย ชั้นจะไปเข้าใจนายได้ยังไง”

“ชั้นชื่อ ดีโน่  ชั้นอยู่กับนายแล้วรู้สึกอบอุ่นมากเลย ทั้งๆที่นายออกจะเย็นชาแบบนี้ ชั้นไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน กับนายเป็นคนแรกน่ะ”ดีโน่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้คนตัวเล็กข้างหน้ารู้ว่าเขารักแค่ไหน และอยากจะกอดเอาไว้แบบนี้ต่อไป

“นาย..ก็รู้สึกเหมือนกันใช่มั๊ย   นายก็อบอุ่นเหมือนกันใช่มั๊ยเวลานายอยู่ใกล้ชั้นแบบนี้ โดนชั้นกอดแบบนี้” ฮิบาริไม่ได้ตอบอะไร พยักหน้าเบาๆตามความจริง

“ นาย..รักชั้นเหมือนกันใช่มั๊ย” ฮิบารินิ่งเงียบ ใช้ความคิดสักครู่

“ สิ่งที่นายเจอมาคือความเหงา นายน่ะแค่ต้องการคนมานั่งเล่นนั่งคุยด้วยเท่านั้น นายไม่ได้รักชั้นหรอก”ฮิบาริพูดเบาๆ สายตาเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

“ป่าวหรอก...ของแบบนั้นน่ะชั้นก็มีอยู่แล้ว ทั้งลูกน้องของชั้น สึนะ นายสโมกกิ้งบอมบ์ ยามาโมโตะ แต่คนที่เข้าใจชั้นจริงๆน่ะ คือนาย...นายคนเดียวเคียวยะ”ฮิบารินิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก

“งั้นความรู้สึกที่ชั้นมีเหมือนนายล่ะ เรียกเหมือนกันรึป่าว?” ฮิบาริเงียบอยู่นานก็พูดออกมาบ้าง

“นั่นล่ะ ....นายเองก็รักชั้น แต่ชั้นอยากได้ยินออกจากปากของนาย”ดีโน่ยิ้มอ่อนโยนให้ฮิบาริอย่างดีใจ ดีโน่ช้อนใบหน้า ของฮิบาริขึ้นมอง ฮิบาริหลบสายตาออกไปข้างๆหน้าขึ้นสีเล็กน้อย  

“ว่าไง หืม?”ดีโน่เร่งคำตอบ

“อืม.....ชั้นเองก็รักนาย”ฮิบาริพูดเบาๆแต่พอที่จะได้ยิน ดีโน่ฉีกยิ้มจับใบหน้านั่นประทับริมฝีปากเบาๆ ฮิบาริหลับตาพริ้มรับจูบนั้นโดยไม่ขัดขืนแต่ตกใจลืมตาโพลงขึ้นมาเมื่อคนตรงหน้าสอดลิ้นร้อนเขามาเกี่ยวพันกับลิ้นของเขา ดีโน่หลี่ตามองเล็กน้อย ฮิบาริไม่กล้าสบตาได้แต่หลับตารับจูบที่ร้อนแรงขึ้นจากคนตรงหน้า ริมฝีปากหนากดลงไปสัมผัสกับกลีบปากนุ่มอย่างสุดแสนรัก....ค่อยๆบรรจงจูบ....รุกล้ำเข้าไปเพื่อให้คนน่ารัก
ตรงหน้าเค้าได้รับความอ่อนโยนและความรักที่เค้าตั้งใจจะมอบให้...ลิ้นร้อนสัมผัสช้าๆ...แตะเบาๆกับลิ้นเล็
กของฝ่ายตรงข้ามอย่างเชื่องช้า....กวัดพัน...รัดตรึง....ค่อยเป็นค่อยไป ....และแล้วจูบที่แสนหวานก็ค่อยๆเริ่มรุกเร้ารุนแรง...ความเร่าร้อนจากลิ้นอุ่นดุนดันกวัดเกี่ยวเรียวลิ้นเล็ก....กวาดเกลี่ยความหอมหวานไปทั่ว ฮิบาริเผยอปากรับอย่างวาบหวาม...ดีโน่ใช้สองมือหนาจับประคองที่แก้มทั้งสองข้างเอาไว้อย่างทะนุถนอมผะแผ่วเบาราวกับกลัวว่าของสำคัญตรงหน้าจะบุบสลายไป  เรียวลิ้นเปียกชื้นล่วงล้ำควานหาความหอมหวานของรสรักอย่างไม่สิ้นสุด  “อื้อ.... “ เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเมื่อเรียวลิ้นถูกพันธนาการเกี่ยวตรึงไว้
ก่อนจะถูกปลดปล่อย...ทั้งทรมาน....แต่ทำไมถึงอย่างให้จูบต่อไปไม่หยุด....คงเพราะในความทรมานนั้นมีความสุ
ขแทรกซึมอยู่ทุกอณู...ความทรมานที่แสนหวาน ดีโน่เห็นฮิบาริทำท่าจะขาดใจตายก็จำใจถอนริมฝีปากออกมา แล้วกอดคนตัวเล็กแน่น

“ชั้นไม่อยากให้มันจบตรงนี้เลยจริงๆ” ฮิบาริก็กอดเบาๆตอบ

“.......ก็จะให้มันจบทำไมล่ะ”

“แล้วนายไม่รีบกลับบ้านเหรอ”

“ลืมไปแล้วล่ะ...นายเองก็จะขึ้นมานอนไม่ใช่เหรอ”

“อืม...ขอนอนกับนายก็แล้วกัน”

ไม่มีเสียงสนทนาเกิดขึ้นอีก มีแต่เสียงแห่งความสุขสมดังขึ้นมา

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

แล้วคนแต่งก็ขอแอบดูคนเดียวต่อล่ะกานนะ ^^ ( ตอนนี้มันเรทสุดๆเลยล่ะ แต่โดนแบนอีกรอบ ว่ะฮ่าๆ เลยต้องลบออกเอามาทำใหม่ อย่างที่บอกล่ะ ว่าได้อ่านเรทๆแน่ ไม่ต้องห่วง แต่มานไม่ใช่ที่นี่)

 

ยังแต่งอันเก่าไม่เสร็จเอาอันใหม่มาลงอีกแล้ว   อ่านๆไปก่อนน่อ แล้วจะเอาตอนเก่ามาลงทีหลัง ^^

 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะครับ แล้วจะปั่นอันเก่าให้